Op vrijdagmiddag gingen de meeste atleten alvast acclimatiseren op het eiland, waar in de avond een koolhydraatrijk diner werd verorberd en Jeroen een themaquiz had voorbereid om ook het mentale aspect te trainen. Wie weet het meeste van eilanden, herkent de meeste hardloopwedstrijden en herkent alle liedjes die iets met lopen te maken hebben? Ook hier was de competitiedrang volop aanwezig. 

Een goede nachtrust verder, stond de zaterdagochtend in het thema van 'De Grote Voorbereiding'. Trainer Johannes organiseerde een serie van activatie-oefeningen om alle atleten zondag scherp aan de start te laten verschijnen. Na een lichte, of voor sommigen iets zwaardere, training, stond het middagprogramma voor de deur: een natuurwandeling onder leiding van boswachter Frank. Hij bracht ons bij hoe de eiland is gegroeid door de jaren heen, hoe je korsmos herkent (en fatsoenlijk uitspreekt) en welke bloemen er naar kers smaken. De grootste uitdaging lag in het trotseren van het duingebied, wat letterlijk onder water lag. Met vuilniszakken om de benen hebben de meesten de tocht, op wat tranen van het lachen na, droog doorstaan. Bij een enkeling stond het water letterlijk tot de knieën, maar de lentezon deed de kou snel verdwijnen. 

Na de tocht was er nog wat tijd over voor wat ontspanning. De meesten begrepen gelukkig goed dat rusten ook een cruciale factor voor het trainen is, dus de meesten brachten de uurtjes duttend door. Het avondprogramma bestond uit een koolhydraatrijk diner, waarna de dag voorbij was en de atleten zich konden opmaken voor het hoofdgerecht van dit weekend: De Zestig van Texel. 

Deze editie was er een voor de stalen ultraloper: stormachtig. Een noordwester met windkracht 7 met daarin soms een regen- of hagelbui verstopt is nooit lekker om in te lopen, maar 60 kilometer in dit weer is alleen besteed aan bikkels. Vanuit Leiden stonden Jeroen, Agnieszka en Tessel (what's in the name!) om het eiland te trotseren. Voor Tessel was het extra spannend, want het was haar eerste ultramarathon! De rest deed mee aan de estafetteloop (4x15 kilometer) of was onderdeel van de supportersgroep om onze helden vooruit te schreeuwen. 

De route was alles behalve eenvoudig: de eerste kilometers waren tegen de wind in over mul en opstuivend zand. Na wat mooie kilometers door de bossen gingen de lopers noordwaarts en kwam de wind langzamerhand in de rug. Zon, hagel en regen wisselden voortdurend elkaar af. De laatste (3) kilometers waren het zwaarst: zware wind tegen, open terrein en flink wat hoogtemeters (het waren er 15, maar het voelde als meer). Voor de estafettelopers was, naast het weer, de logistiek de grootste uitdaging. Hoe kom je nou op tijd bij het wisselpunt als het vervoer tegenzit? Ondanks wat gemiste bussen en niet-werkende internetverbindingen verliepen de wissels soepel en finishten alle teams in een mooie tijd. Vlak daarna arriveerden de grootste helden: Jeroen, Agnieszka en Tessel haalden de eindstreep met verve en mochten voldaan aan de champagne (en een warme douche!). Het weer van vandaag stond mooi symbool voor de ultramarathon an sich: soms schijnt de zon, daarna giet het van de regen om vervolgens van de weg afgeblazen te worden en uiteindelijk met een zonnetje onthaald te worden door je loopvrienden. Het trail- en marathonvirus viert hoogtijdagen in de groep in een weekend dat voor herhaling vatbaar is. 

Groetjes uit Texel, Kevin